Ο εφιαλτικός νόμος που προωθείται από τη συμμαχία Ν.Δ. και ΚΙΝΑΛ για τη συνεπιμέλεια τέκνων σε περίπτωση διάστασης ενός ζευγαριού, κρύβει απίστευτους κινδύνους για την ίδια τη δομή της κοινωνίας και την ψυχική ισορροπία και επάρκεια των πολιτών του μέλλοντος.
Έχουμε γράψει πολλά, αλλά όποιος δεν “έχει καεί”, ή όποιος δεν έχει την υπομονή να μελετήσει το θέμα, ακούει τα λόγια τα παχιά , τα εύκολα και τα μεγάλα, από τους υποστηρικτές του νόμου, που πρόσφατα εμφανίστηκαν και στην Ελλάδα με μεγάλη πολιτική επιρροή και χρήμα για να κάνουν ακόμη και διαφημιστικές καμπάνιες, εύκολα παρασύρεται. Μας μιλούν για το δήθεν καλό των παιδιών και τους καημένους μπαμπάδες που οι κακές οι μάνες τους στερούν τα παιδάκια τους που κλαίνε αβοήθητα χωρίς το χάδι του μπαμπά κτλ κτλ. Αυτά καλά ακούγονται και αν δεν κατέχεις το θέμα λες ναι καλή ιδέα αυτός ο νόμος, για να μεγαλώνουν από κοινού οι χωρισμένοι γονείς τα παιδιά.
Λοιπόν, η σκληρή πραγματικότητα λέει ότι οι περισσότεροι γονείς δεν μεγαλώνουν μαζί τα παιδιά τους ακόμη και παντρεμένοι, πόσο μάλλον χωρισμένοι. Για ρωτήστε πόσα παιδιά τα μεγαλώνουν οι γιαγιάδες γιατί λείπουν συνέχεια σε δουλειές οι γονείς. Για ρωτήστε πόσες μάνες είναι αιχμάλωτες στην κυριολεξία του “άντρα” δυνάστη αφέντη και δεν έχουν ούτε τα απαραίτητα για τα παιδιά, που μεγαλώνουν με τα χρήματα που κρυφά δίνουν τρίτα άτομα γιατί ο νταής του σπιτιού, εξαφανισμένος από τη ζωή τους, θα τις πλακώσει στο ξύλο αν του πουν κάτι πάνω στο θέμα.
Αφήστε λοιπόν τα δακρύβρεχτα σώου, ειδικά μέσα στη Βουλή και σταματήστε τον κατήφορο, το τέλος του οποίου κάθε άλλο παρά ευχάριστο είναι για το σύνολο της κοινωνίας μας.
Αναφέρω λοιπόν περιληπτικά τα προβλήματα που προκάλεσε στις λίγες χώρες όπου εφαρμόστηκε παρόμοια νομοθεσία και αυτά που είναι δεδομένο ότι θα προκαλέσει και στην Ελλάδα.
- Ήδη θεσπίστηκε το κατάφορα αντισυνταγματικό άρθρο 1519 στον Α.Σ. σύμφωνα με το οποίο η μητέρα δεν μπορεί έχουσα την επιμέλεια του ή των παιδιών να μετακομίσει και να αλλάξει τόπο κατοικίας εκτός και αν έχει τελεσίδικη δικαστική απόφαση, δηλαδή σχεδόν ποτέ.
- Εισάγεται ο όρος της γονικής αποξένωσης. Αρχικά είχε εισαχθεί σαν σύνδρομο γονικής αποξένωσης και επειδή η παγκόσμια ιατρική επιστημονική κοινότητα αλλά και ο Π.Ο.Υ. το απέρριψαν ως ανύπαρκτο, πονηρά εισήχθη στις ΗΠΑ η έννοια της “σκέτης” γονικής αποξένωσης, σύμφωνα με την οποία η μάνα, (ή ο πατέρας) κάνουν τα παιδιά να μη θέλουν την επαφή με τον άλλο γονέα. Από πρώτης άποψης αυτό φαίνεται λογικό και απλό, αλλά η έννοια αυτή έχει ποινικοποιηθεί και όποια μητέρα ή παιδί πει οτιδήποτε κατά του πατέρα, τότε αντιμετωπίζει κυρώσεις από το δικαστήριο, σύμφωνα και με τις προτάσεις και την νοοτροπία του εφευρέτη της έννοιας της γονικής αποξένωσης Gardner, που προτείνει φυλακίσεις και αναμορφωτήρια για γυναίκες και παιδιά που τυχόν θα καταγγείλουν τον βίαιο πατέρα. Έτσι κανείς δεν θα μιλά υπό την απειλή του νόμου που πρωτοστατούντες προωθούν οι ΝΔ και ΚΙΝΑΛ, και η βία πίσω από τις κλειστές πόρτες των σπιτιών του μαρτυρίου θα συνεχιστεί και θα γιγαντωθεί.
- Ο ισχύων νόμος προβλέπει, ότι οι γονείς αν το επιθυμούν μπορούν να έχουν από κοινού την επιμέλεια των παιδιών. Ο νέος νόμος θα προβλέπει σαν δεδομένη την από κοινού επιμέλεια. Οι βίαιοι γονείς (συνήθως μπαμπάδες), θα πρέπει να αποδειχθούν ακατάλληλοι με ατράνταχτα στοιχεία, οπότε και θα τους αφαιρεθεί η συνεπιμέλεια. Ατράνταχτα στοιχεία όμως είναι το να στείλει ο μπαμπάς την μητέρα στο νοσοκομείο, ή να πιστοποιήσει ο ιατροδικαστής το βιασμό του παιδιού από τον “μπαμπά”. Είναι όμως γνωστό ότι ένα ελάχιστο ποσοστό γυναικών αποκαλύπτουν, πόσο μάλλον καταγγέλλουν τι γίνεται πίσω από την κλειστή πόρτα του σπιτιού τους, ενώ οι επιτήδειοι ανώμαλοι παιδεραστές, ξέρουν να ασελγούν χωρίς απαραίτητα να τραυματίζουν ή να βιάζουν τα παιδιά.
- Όσον αφορά την συνεπιμέλεια, αυτή έχει νόημα μόνο σε ένα ελάχιστο ποσοστό ζευγαριών τάξης κάτω του 10%, που ούτως ή άλλως θα την είχαν και χωρίς τον καινούργιο νόμο, επειδή έχουν μία καλή έως ουδέτερη σχέση. Το 90% όμως των ζευγαριών έχουν κακή έως εχθρική και πολεμική σχέση, συρόμενα στα δικαστήρια για πάνω από πέντε και δέκα χρόνια. Αυτά τα πρώην ζευγάρια, δεν μπορούν να συναποφασίζουν όντας σε διαρκή και καθημερινή επαφή ακόμη και για το πότε θα φάει το παιδί, διότι όπως καταμαρτυρεί και ο δικαστής κ. Πλαγάκος αυτό θα είναι αιτία νέων καυγάδων και δικαστηρίων. Οι άνθρωποι αυτοί πρέπει να έχουν απόλυτα μειωμένη επαφή και όλα τα θέματά τους λυμένα και όχι να ερίζουν σε μόνιμη βάση με αφορμή ακόμη και την παραμικρή δραστηριότητα του παιδιού.
- Ένας άλλος εφιάλτης είναι η διπλή κατοικία του παιδιού, που θα πρέπει να ζει σε δύο σπίτια, μη έχοντας επομένως μόνιμη κατοικία και σαν μετανάστης με το βαλιτσάκι στο χέρι θα γυρίζει από το ένα σπίτι στο άλλο, μετατρεπόμενο σε μπαλάκι και σε σημείο τριβής των δύο αντιμαχόμενων γονέων, μη μπορώντας να έχει άποψη για το που θα μείνει, αφού ο νόμος όπως λένε θα επιβάλει να μένει κατ΄ ελάχιστον το 1/3 του χρόνου στον πατέρα.
- Κανείς δεν σκέφτεται, ότι συνήθως οι μπαμπάδες εργάζονται πολύ περισσότερο από τις μαμάδες και δεν μπορούν να κοιτούν τα παιδιά. Πως θα τους επιβληθεί να μην δουλεύουν;;; Ποιός θα συντηρεί τα παιδιά;; Και αν δουλεύουν γιατί τα παιδιά θα πρέπει να μένουν στο σπίτι τους με μία νταντά αντί να μένουν με την μάνα τους;;;;
- Εφόσον στις περισσότερες των περιπτώσεων τα σπίτια των γονέων απέχουν αρκετά έως πολύ στις μεγάλες πόλεις, πως θα μένει το παιδί σε δύο σπίτια;; που θα πηγαίνει σχολείο;;;, που θα είναι οι δραστηριότητές του;;;, που θα είναι οι παρέες του;;; Τι θα γίνεται αν η μάνα πρέπει να μετακομίσει επειδή παίρνει μετάθεση ή αν δεν έχει έσοδα για να ζήσει και βρίσκει δουλειά σε άλλη πόλη ή μετακομίσει στο πατρικό της;;; Θα αφήνει το παιδί στον πρώην σύζυγο που κατά τεκμήριο συνήθως δεν μπορεί να το μεγαλώσει;;;
- Τί θα γίνει με τις διατροφές που από ότι έχει αποδειχθεί στο εξωτερικό οι σύζυγοι βρίσκουν ευκαιρία να μη τις πληρώνουν;;;
- Αν περάσει ο νόμος, θα πρέπει να γίνουν συνολικά πάνω από 400.000 δικαστήρια σε όλη τη χώρα (προσωρινές διαταγές, ασφαλιστικά, αγωγές, εφέσεις) για την τακτοποίηση των υφισταμένων επιμελειών στα υπάρχοντα διαζύγια, χώρια οι διαμεσολαβήσεις και οι παιδοψυχίατροι. Ποιος θα τα πληρώσει όλα αυτά και κυρίως ποιος θα τα δικάσει;;;; Σε ποια δικαστήρια, αφού ήταν ήδη παραφορτωμένα πριν από τον κορωνοϊό και τώρα πλέον στενάζουν;;;
Μπορώ να συνεχίσω σχεδόν επ΄ άπειρον να γράφω τα μειονεκτήματα του νόμου αυτού που απέτυχε παντού όπου εφαρμόστηκε αφού δεν θεωρείται ότι πέτυχε σε ένα 5% περίπου των περιπτώσεων που ούτως ή άλλως θα είχαν οι γονείς συνεπιμέλεια, αλλά προφανώς απέτυχε στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, όπου οι γονείς διάκεινται εχθρικά ο ένας απέναντι στον άλλον.
Το κυριότερο όμως θέμα είναι αυτό της λεγόμενης γονικής αποξένωσης, που χρησιμοποιείται απειλητικά εναντίον μανάδων και παιδιών και υπέρ του βασανιστή μπαμπά (χωρίς να υπονοώ ότι όλοι εμείς οι μπαμπάδες είμαστε βασανιστές), αφού όποιος διαμαρτυρηθεί τείνει να τιμωρείται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Τον νόμο αυτό απορρίπτουν οι παρακάτω αναγραφόμενοι μεγαλύτεροι Σύλλογοι και Ενώσεις στην Ελλάδα, ζητώντας από τον Υπουργό κ. Τσιάρα να τον αποσύρει και να μη συνδέσει το όνομά του με τον μεγαλύτερο διωγμό γυναικών και παιδιών στην Ελλάδα από την περίοδο της Τουρκοκρατίας.
Πανελλήνια Ένωση Γονέων και Πολιτών (Π.Ε.Γ.Π.)
Δίκτυο για την Αντιμετώπιση της Βίας κατά των Γυναικών
Ελληνικό Δίκτυο για την Φεμινιστική Απεργία
Ελληνικό Δίκτυο Γυναικών Ευρώπης
Ένωση Γυναικών Ελλάδας ( Ε.Γ.Ε.)
Ένωση Ελληνίδων Νομικών
Κέντρο Έρευνας και Δράσης για την Ειρήνη (ΚΕΔΕ)
Κίνηση Δημοκρατικών Γυναικών
Σύνδεσμος Ελληνίδων Επιστημόνων (Σ.Ε.Ε.)
Σωματείο Γυναικείων Δικαιωμάτων «ΤΟ ΜΩΒ»
Χριστιανική Ένωσις Νεανίδων (ΧΕΝ) Ελλάδος
Photo by Melanie Wasser on Unsplash