Μία πολύ καλή φίλη, που έχει συνειδητοποιήσει την καταστροφή που έρχεται και στην Ελλάδα με τον νόμο της υποχρεωτικής (συν)επιμέλειας που θέλει να φέρει η κυβέρνηση, μου έστειλε (είμαι ο Λιακόπουλος Δημοσθένης) ένα άρθρο που περιείχε την παρακάτω επιστολή, που είχε την ευθύτητα να δημοσιεύσει το site singleparent.gr
===============================================================
Αξιότιμη κυρία Πρόεδρε της Δημοκρατίας
Αξιότιμε κύριε Πρωθυπουργέ
Αξιότιμοι κύριοι και κυρίες Υπουργοί και Βουλευτές
Επιτρέψτε μου να απευθύνω το παρόν στον κύριο Υπουργό Δικαιοσύνη, δίχως αυτό να σημαίνει ότι το παρόν δεν απευθύνεται προσωπικά στον καθένα ή στην καθεμία από εσάς. Με αρκετή ντροπή, σας παρουσιάζω την ιστορία της ζωής μου και σας ζητώ:
ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΤΗΝ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΠΡΙΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ. ΑΝΟΙΓΕΤΕ ΤΟ ΚΟΥΤΙ ΤΗΣ ΠΑΝΔΩΡΑΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΜΗ ΑΝΑΣΤΡΕΨΙΜΕΣ. ΑΝ ΘΕΛΕΤΕ, ΔΩΣΤΕ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΟΥΝ ΓΙΑ ΕΝΑ ΤΕΤΟΙΟ ΖΗΤΗΜΑ ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ. ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΔΙΚΑΙΟ ΚΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ, ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΤΙΜΙΟ. ΕΙΔΑΤΕ ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΜΕ ΤΟΝ ΝΕΟ ΠΟΙΝΙΚΟ ΚΩΔΙΚΑ ΚΑΙ ΠΟΣΟΙ ΣΚΛΗΡΟΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ ΒΓΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΗ ΦΥΛΑΚΗ; ΜΗΝ ΚΑΝΕΤΕ ΤΟ ΙΔΙΟ ΛΑΘΟΣ…
Κατ’ αρχάς σας εκλιπαρώ να επισκεφτείτε ξενώνες και δομές κακοποιημένων γυναικών και συζητήστε μαζί τους. Χωρίς κάμερες, συμβούλους και παρατρεχάμενους. Συζητήστε μαζί τους, όπως μιλάτε σε έναν πολύ καλό σας φίλο και αμέσως θα καταλάβετε. Αφήστε τες να σας εμπιστευτούν και να σας ανοίξουν την ψυχή τους. Θα ακούσετε ιστορίες που θα σας κάνουν να χάσετε τον ύπνο σας. Εξετάστε τις περιπτώσεις διαζυγίων και αποκλείστε από την όποια συνεπιμέλεια, τις περιπτώσεις όπου οι τέως σύζυγοι ΔΕΝ έθεσαν καν θέμα επιμέλειας κατά τη διαδικασία διαζυγίου.
Κύριε Υπουργέ
Είμαι μια χωρισμένη μητέρα, που ανήκει στη μεγάλη «οικογένεια» των γυναικών που διασταυρώθηκαν οι δρόμοι τους με άντρες που είχαν μακριά χέρια και μεγάλο στόμα. Με απλά λόγια, φώναζε, έβριζε, έσπαγε και χτυπούσε.
Η συμβίωση σχεδόν αμέσως μετατράπηκε σε μαρτύριο, το οποίο κράτησε άλλα 5 χρόνια. Όταν παντρευτήκαμε, ήδη ήμουν σε προχωρημένη εγκυμοσύνη και μετά από λίγο καιρό, ήρθε στο φως το παιδάκι μας. Βλέπετε που χρησιμοποιώ το «μας»;
Ο πρώην σύζυγός μου, ακόμη και μετά τον γάμο μας, συνέχιζε να μοιράζει τον χρόνο του μεταξύ της πατρικής του οικίας και της εργασίας του. Εντελώς ανύπαρκτος ως σύζυγος και ως πατέρας, γεγονός που το δήλωνε και ο ίδιος, έρχονταν σπίτι μας μόνο για να κοιμηθεί και να κάνει σεξ ακόμη και χωρίς τη θέλησή μου. Ήμουν βλέπετε γι’αυτόν, ένα ερωτικό δοχείο και τίποτα άλλο. Αν και είχε δείξει δείγματα του ευέξαπτου και βίαιου χαρακτήρα του ακόμη και πριν τον γάμο μας, πίστευα ότι θα αλλάξει. Για τα επόμενα 5 χρόνια συνέχισα να το πιστεύω.
Συνεχίζετε να διαβάζετε…;
Όταν είχε τα νεύρα του, ήμουν η εύκολη λύση. Φωνές, βρίσιμο, σπάσιμο αντικειμένων, ξύλο και μετά ακολουθούσε η συγνώμη και η απαίτηση για σεξ. Και αν τολμούσα να έλεγα όχι στις σεξουαλικές του ορέξεις, αυτές ικανοποιούταν παρά τη θέλησή μου. Και ξανά και ξανά και ξανά…
Απευθύνθηκα στην αστυνομία, απευθύνθηκα σε οργανώσεις για κακοποιημένες γυναίκες, αλλά μάταια.
Από την μια, ο φόβος μου και η δειλία μου για το τι θα επακολουθήσει αν προβώ σε επίσημη καταγγελία. ΜΕΓΑΛΟ ΛΑΘΟΣ.
Από την άλλη, οι στρεβλώσεις της νομοθεσίας περί ενδοοικογενειακής βίας. Ναι…αν συνεχίζετε να διαβάζετε, σας «φωνάζω» δυνατά ότι η νομοθεσία περί ενδοοικογενειακής βίας έχει πολλές και σοβαρές στρεβλώσεις. Τις έζησα στο πετσί μου, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Η αστυνομία μου ζητούσε αποδείξεις. Τι αποδείξεις μπορεί να προσκομίσει μια γυναίκα όταν ο σύζυγός της την βιάζει; «Σεξ εντός γάμου»… το ακούτε; Αυτό άκουγα παντού. Αυτό μου έλεγαν οι Αρχές ότι θα ισχυριστεί στο δικαστήριο…αν γίνει δικαστήριο. «Όσο για τα χτυπήματα, αυτά μπορεί να προήλθαν από οπουδήποτε». Αυτά άκουγα.
Οι γονείς μου, ζουν ακόμη στο χωριό. «Μην κάνεις κάτι. Μην διαλύσεις την οικογένειά σου. Κάνε λίγη υπομονή. Άντρας είναι. Θα αλλάξει. Τι θα πει το χωριό;» Χωριό…Πόσο δύσκολη λέξη!!!
Έβαλα κρυφά μικρόφωνα στο σπίτι. Και όταν πήγα στην αστυνομία με τις ηχογραφήσεις, λίγο έλειψε να με συλλάβουν. Είναι παράνομα αποδεικτικά μέσα, μου είπαν, με λυπήθηκαν και με έδιωξαν. Οι ηχογραφήσεις που ακούγεται καθαρά να με χτυπάει και να με βιάζει. Για αυτές τις ηχογραφήσεις μιλάω.
Και μετά έγινε κάτι που δεν το εύχομαι να συμβεί σε καμία οικογένεια, σε κανένα παιδάκι. Το παιδάκι μας, όλο αυτό το χρονικό διάστημα, με ρωτούσε με την παιδική αθωότητα γιατί κλαίω, αλλά του έδινα αόριστες απαντήσεις. Έκλαιγε συνέχεια, αλλά το κρατούσα σφιχτά στην αγκαλιά μου. Μέχρι που μια βραδιά είδε. Είδε τι μου έκανε ο πατέρας του. Είδε και έκτοτε δεν ξέχασε.
Μετά από αυτό, απευθύνθηκα σε δικηγόρο και ζήτησα διαζύγιο. Ότι και να μου έκανε από εκείνη τη στιγμή, όσο και να με έβριζε, όσο και να με απειλούσε ότι θα με στείλει στον άλλο κόσμο, όσο και να με χτυπούσε, δεν έκανα πίσω. Τελικά με μεσολάβηση των δικηγορών, το διαζύγιο βγήκε συναινετικό. Άλλο ένα ΜΕΓΑΛΟ ΛΑΘΟΣ. Πίστευα ότι έτσι θα γλιτώσουμε γρήγορα από αυτόν, αλλά πού να ήξερα. Χωρίς καν να ζητήσει την επιμέλεια, το μόνο που ζήτησε είναι να μην δίνει διατροφή. Δεν ήθελα διατροφή. Ορίσθηκε η επικοινωνία. Ο Θεός να την κάνει επικοινωνία. Τα συμφώνησαν οι δικηγόροι. Έτσι πρέπει, μου είπαν. Καθημερινή δυνατότητα τηλεφωνικής επικοινωνίας. Η διά ζώσης επικοινωνία ορίσθηκε κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο, δύο δίωρα τις καθημερινές, μία εβδομάδα Χριστούγεννα-Πρωτοχρονιά, μία εβδομάδα το Πάσχα και ένα μήνα κατά τις καλοκαιρινές σχολικές διακοπές. «Την επιμέλεια πρέπει να την έχει η μητέρα, διότι η συγκεκριμένη είναι η ιδανική μητέρα», είπε ενώπιων των δικηγορών κατά την υπογραφή του διαζυγίου.
Το δηλητήριο όμως που έριχνε τόσα χρόνια στην ψυχή του παιδιού, ήρθε η ώρα να το πληρώσει από το ίδιο του το παιδί, το οποίο τον είχε ήδη απορρίψει. Και ξεκίνησαν οι παιδοψυχολόγοι. Ιδιώτες και διορισμένοι από τον εισαγγελέα. Και όλοι διέγνωσαν το ίδιο. «Δεν τον θέλει, κυρία μου. Τι έχει κάνει στο παιδί και δεν τον θέλει;» Και μαζί με τους παιδοψυχολόγους, ξεκίνησε να έρχεται και το 100 σχεδόν σε κάθε ημέρα επικοινωνίας. Και μαζί με το 100, ξεκίνησαν να έρχονται και οι μηνύσεις. Αυτόφωρο και ξανά αυτόφωρο και ξανά αυτόφωρο και ξανά και ξανά. Αθωώθηκα σε όλα. Σε όλα όμως. Τρία χρόνια, το ίδιο πράγμα.
Τρία χρόνια πραγματικό μαρτύριο. Το τι μου λέει όταν παίρνει τηλέφωνο για να μιλήσει στο παιδί, δεν περιγράφεται. Αλλά βλέπετε…η νομοθεσία δεν μου δίνει τη δυνατότητα να τον ηχογραφήσω. Και έτσι συνεχίζω να σφίγγω τα δόντια. Πηγή δύναμης… μόνο το παιδί μου. Ναι τώρα δεν υπάρχει «μας», αλλά «μου». Δέχομαι ότι είναι ο βιολογικός πατέρας, αλλά δεν δέχομαι να το κουρελιάζει κάθε μέρα. «Θα τα καταφέρουμε μανούλα» λέει και όλα αμέσως μοιάζουν πιο φωτεινά.
Και ξαφνικά έρχομαι αντιμέτωπη με ένα μήνυμά του στο κινητό μου. «Ψηφίζεται η συνεπιμέλεια σε λίγο καιρό και θα σου πάρω το παιδί με τη βούλα του νόμου», έγραψε ο πρώην σύζυγος.
Και ξαφνικά μπροστά ορθώνεται άλλη μια νομική έννοια, την οποία πρέπει να πολεμήσω. Με τι δυνάμεις όμως; Με τι αντοχές; Τώρα δεν μπορεί να με δείρει, αλλά συνεχίζει να μας κάνει να κλαίμε.
Πέντε χρόνια κακοποίηση. Σωματική και ψυχική. Ο νόμος, δεν μου έδινε τη δυνατότητα να αποδείξω τι συνέβαινε. Δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω παράνομες ηχογραφήσεις. Προφανώς φταίω και η ίδια. Ο φόβος μου, δεν με άφησε να κάνω καταγγελία. Ακόμη και σήμερα, δεν έχω κάνει καταγγελία.
Ακολουθούν άλλα τρία χρόνια βρίσιμο και απειλές στο τηλέφωνο. Τρία χρόνια κάνει το παιδί μου να κλαίει στο τηλέφωνο, αλλά ο νόμος δεν μου δίνει τη δυνατότητα να τον ηχογραφήσω. Τι ειρωνεία Θεέ μου…Τρία χρόνια μηνύσεις. Τρία χρόνια αθώα, γιατί τα πορίσματα των παιδοψυχολόγων είναι να τα διαβάζεις και να κλαις.
Και τώρα…έρχεται η συνεπιμέλεια. Και καλούμαι να αντιμετωπίσω και αυτόν τον νόμο. Και άλλο δικαστήριο. Και άλλο…και άλλο.
Μήπως τελικά να με σκότωνε, εκείνη τη βραδιά που ορκίστηκε ότι θα το κάνει;
Μήπως όλες αυτές οι γυναίκες που δολοφονηθήκαν από τους πρώην συζύγους τους, είναι πιο ήρεμες εκεί που είναι τώρα; Και ακούμε στις ειδήσεις τη γειτονιά «να πέφτει από τα σύννεφα, ξανά και ξανά και ξανά. Ήταν καλό παιδί. Δεν είχε δώσει δικαίωμα στη γειτονιά». Μια χαρά δικαίωμα είχε δώσει. Τις φωνές και τα κλάματα τα άκουγαν όλοι, αλλά όλοι κρατούσαν το στόμα κλειστό. Και πρώτη από όλους εγώ. Και τίποτα δεν αλλάζει. Μέχρι την επόμενη δολοφονία. Όταν με βρείτε κάπου νεκρή, μη με κλάψετε και μην «πέσετε από τα σύννεφα». Γιατί τώρα ξέρετε. Και όσοι συνέχισαν να διαβάζουν μέχρι εδώ και πιστεύουν ότι όλα τα παραπάνω είναι μια «φανταστική» ιστορία και γελούν ειρωνικά, τότε θα με πιστέψουν. Τότε θα ασχοληθούν μαζί μου τα κανάλια και θα βγουν τα χαρτιά στην επιφάνεια. Αλλά τότε θα είναι αργά. Όμως μην «πέσετε από τα σύννεφα». Γιατί τώρα ξέρετε…
ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΤΗΝ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΠΡΙΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ. ΑΝΟΙΓΕΤΕ ΤΟ ΚΟΥΤΙ ΤΗΣ ΠΑΝΔΩΡΑΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΜΗ ΑΝΑΣΤΡΕΨΙΜΕΣ. ΑΝ ΘΕΛΕΤΕ, ΔΩΣΤΕ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΟΥΝ ΓΙΑ ΕΝΑ ΤΕΤΟΙΟ ΖΗΤΗΜΑ ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ. ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΔΙΚΑΙΟ ΚΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ, ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΤΙΜΙΟ. ΕΙΔΑΤΕ ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΜΕ ΤΟΝ ΝΕΟ ΠΟΙΝΙΚΟ ΚΩΔΙΚΑ ΚΑΙ ΠΟΣΟΙ ΣΚΛΗΡΟΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ ΒΓΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΗ ΦΥΛΑΚΗ; ΜΗΝ ΚΑΝΕΤΕ ΤΟ ΙΔΙΟ ΛΑΘΟΣ…
Με απεριόριστη εκτίμηση
Κ.Π
========================================================
Αυτή ήταν η δημοσιευμένη επιστολή που μου έστειλαν. Καθόλου πρωτότυπο το γράμμα της κυρίας. Καθόλου πρωτότυπο, διότι η ιστορία της είναι κλασική και συνηθισμένη. Πάρα πολύ συνηθισμένη. Η μεθοδολογία, η φρασεολογία, οι ψυχίατροι, οι απειλές, το βρίσιμο, το ξύλο, σχεδόν καρμπόν σε κάθε περίπτωση ενός διπολικού άνδρα και μιας φοβισμένης, άτολμης και διστακτικής γυναίκας και μιας νομοθεσίας που κρύβει καλά εκείνους που ακόμη και όταν είναι αγράμματοι ξέρουν ότι τους καλύπτει επαρκώς.
Ωστόσο, σαν άνδρας, δεν μπορώ να αγνοήσω την ύπαρξη εκείνης της κατηγορίας των γυναικών που κάνουν τη ζωή του συζύγου και πατέρα των παιδιών τους μαρτύριο κατά τη διάρκεια αλλά και μετά το πέρας του έγγαμου βίου. Τα βιώματα του καθενός είναι πολλά αλλά το σίγουρο είναι ένα. Πάντα υπάρχει σε κάθε αποτυχημένη σχέση (σχεδόν σε όλες δηλαδή) ένας τοξικός σύντροφος (άνδρας ή γυναίκα). Μέσα στις σχέσεις αυτές μπλέκονται και τα παιδιά, που αποτελούν το τέλειο εργαλείο για τον όποιο τοξικό σύντροφο (άντρα ή γυναίκα), που τα εργαλειοποιεί και τα εργαλειοποιεί πάντα, για να συνεχίσει την τοξική του επίδραση και μετά το πέρας της συμβίωσης.
Κάτι το τόσο πολύπλοκο ο κύριος Υπουργός Δικαιοσύνης έχει βαλθεί να το απλοποιήσει επιβάλλοντας δια νόμου την υποχρεωτική συνεπιμέλεια. Μου θυμίζει η υποχρεωτική συνεπιμέλεια την υποχρεωτική μάσκα, ή το υποχρεωτικό εμβόλιο. Όλα υποχρεωτικά στην εποχή μας. Μία εποχή στην οποία τα δικαστήρια έκλεισαν και σε πολλές περιπτώσεις απαγορεύεται και η χρήση μαρτύρων. Σε μια εποχή που η φυσική παρουσία δικηγόρων και διαδίκων επίκειται να καταργηθεί με τα ηλεκτρονικά διαζύγια και την εξ αποστάσεως εκδίκαση με την υποβολή μόνο εγγράφων. Λογικά θα ακολουθήσει και η κατάργηση των δικαστών και η αντικατάστασή τους από κάποια μορφή τεχνητής νοημοσύνης.
Όταν λέμε συνεπιμέλεια δεν εννοούμε το να ενδιαφέρονται και να είναι για τα παιδιά υπεύθυνοι και οι δύο γονείς, όπως θα νόμιζαν αυτοί που δεν κατέχουν το θέμα. Μιλάμε για την δυνατότητα παρέμβασης του ενός γονέα στην καθημερινότητα του άλλου μέσω του παιδιού. Μιλάμε για την υποκρισία ανδρών και γυναικών, που στο όνομα των κοινών παιδιών τους θα θέλουν και θα έχουν το δικαίωμα, λόγω του νόμου, να παρέμβουν και να ορίσουν την ελεύθερη καθημερινότητα του πρώην συντρόφου τους. Μιλάμε για παιδιά με διαταραγμένες και διχασμένες προσωπικότητες που δεν θα ξέρουν ποιο είναι το σπίτι τους και ποιος γονιός έχει δίκιο και ποιος άδικο, διότι θα βιώνουν ένα συνεχιζόμενο καυγά, που δεν θα σταματά ποτέ, ανάμεσα σε θύματα και θύτες, άσχετα με το αν το θύμα είναι ο άνδρας ή η γυναίκα.
Αυτό το σκεπτικό της υποχρεωτικής συνεπιμέλειας, αν ήταν κάτι που το συνέλαβε σαν ιδέα ο Υπουργός, ή που του πρότειναν κάποιοι που έχουν πρόσβαση σε αυτόν, θα ήταν κάτι κακό μεν, αλλά κατανοητό.
Το ότι είναι όμως κάτι που πάει να εφαρμοστεί σταδιακά παγκόσμια, το κάνει τρομακτικό και εφιαλτικό. Μιλάμε για ένα παγκόσμιο σχέδιο καταρράκωσης παιδιών και χωρισμένων γονέων και βεβαίως πλήρους κατάρρευσης του δικαστικού συστήματος, που στην Ελλάδα έχει ήδη καταρρεύσει εδώ και χρόνια, αφού κάθε δίκη κάνει χρόνια για να ολοκληρωθεί.
Προσωπικά πιστεύω ότι έστω και με τη μέθοδο του σαλαμιού θα περάσει ο νόμος, όπως κάθε τι στρεβλό που προωθείται στην εποχή μας. Ήδη το περασμένο καλοκαίρι, μέσα σε φορολογικό νομοσχέδιο (!!!!!!!!!!!!!!!!!!!), (Νόμος 4714/2020 για τις Φορολογικές παρεμβάσεις) πέρασε το άρθρο 139, με το οποίο προστίθεται άρθρο 1519 στον Αστικό Κώδικα, βάσει του οποίου η μάνα δεν μπορεί μετά το διαζύγιο να αλλάξει τόπο κατοικίας παίρνοντας το παιδί μαζί της, άσχετα με το αν έχει έσοδα για να ζει στον τόπο της πρώην οικογενειακής στέγης και άσχετα με το αν ο πατέρας είναι ικανός, ή αν θέλει να φροντίσει το παιδί, μετά την τυχόν αποχώρηση της μητέρας από την περιοχή κατοικίας της κατά τον έγγαμο βίο της.
Το έχω ξαναπεί. Με τον συγκεκριμένο νόμο, σπέρνετε ανέμους και θα θερίσετε θύελλες. Θα βασανίσετε και τους δύο γονείς και βεβαίως τα παιδιά. Οι ωφελημένοι θα είναι μία μικρή μειοψηφία πράγματι αδικούμενων μπαμπάδων που δεν βλέπουν τα παιδιά τους όσο θα ήθελαν και μία πλειοψηφία τοξικών πρώην συντρόφων που θα κάνουν πάρτι, καθώς θα τους προσφέρετε τα θύματά τους, που προσωρινά είχαν γλυτώσει από αυτούς, στο πιάτο.