Επειδή πολλά ακούμε τώρα τελευταία για το τι λένε οι “ΕΙΔΙΚΟΙ”, για την συνεπιμέλεια τέκνων, ψάξαμε στο διαδίκτυο και είδαμε ότι οι περισσότεροι “ΕΙΔΙΚΟΙ”, είναι κατά της συνεπιμέλειας τέκνων, όταν αυτήν δεν την ζητούν από κοινού και οι δύο γονείς. Όταν οι γονείς σκοτώνονται στα δικαστήρια αλλά και έξω από αυτά, συνεπιμέλεια, όπως λέει και ο Πρόεδρος Πρωτοδικών κ. Πλαγάκος σε σχετικό του άρθρο, δεν μπορεί να εφαρμοστεί στην πράξη.
Στα καλά καθούμενα (;;), ήρθε και στην Ελλάδα το θέμα της συνεπιμέλειας τέκνων των χωρισμένων γονέων και της διπλής κατοικίας των παιδιών τους.
Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει οι χωρισμένοι γονείς να είναι σε διαρκή επικοινωνία, όπως όταν ήταν παντρεμένοι και να συναντιούνται ίσως και σε καθημερινή βάση.
Οι περισσότεροι, ακούνε πάνω στο θέμα τις ωραίες και πομπώδεις “ατάκες” των υποστηρικτών της συνεπιμέλειας τέκνων των χωρισμένων γονέων, α) για το πώς τα παιδιά έχουν ανάγκη και τους δύο γονείς, β) για το πώς συνήθως οι μπαμπάδες, αφού η επιμέλεια δίνεται συνήθως στις μανάδες, στερούνται τα παιδιά που υπεραγαπούν, αφού αυτά μένουν με τις μαμάδες τους, γ) για το ότι το σωστό είναι τα παιδιά να μένουν σε δύο σπίτια και να πηγαινοέρχονται ανάμεσά τους και δ) για το ότι οι γονείς για το καλό των παιδιών θα πρέπει να είναι σε διαρκή επαφή και συνεννόηση μεταξύ τους και σκέφτονται ότι πράγματι, αυτή είναι μία πολύ καλή ιδέα, για το καλό των παιδιών, καθώς τους λένε ότι υπάρχουν κάπου 20 μελέτες γιατρών που υποστηρίζουν το παραπάνω σκεπτικό.
ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΟΜΩΣ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΤΣΙ
Τα παιδιά πράγματι χρειάζονται και τους δύο γονείς, αλλά σε μελέτες πολλών παιδοψυχιάτρων διαβάζουμε ότι το πιο συμφέρον για το παιδί είναι η σταθερότητα περιβάλλοντος, επομένως όχι το να μένει σε δύο σπίτια και κυρίως το να μη συμμετέχει στους συνεχιζόμενους καυγάδες μεταξύ των χωρισμένων γονέων, πράγμα αναπόφευκτο, όταν με το ζόρι η πολιτεία (η ελληνική στην προκειμένη περίπτωση) θέλει να τους επιβάλλει συνεπιμέλεια τέκνων, δηλαδή να συνεννοούνται μετά το γάμο για την παραμικρή λεπτομέρεια της ζωής των παιδιών, βάζοντας τα παιδιά στο επίκεντρο μιας συνεχιζόμενης διαμάχης που οδήγησε ήδη στο διαζύγιο. (βλέπε άρθρο του Προέδρου Πρωτοδικών κ. Πλαγάκου).
Στην μελέτη για παράδειγμα A Simple Guide For Divorced/Separated And Divorcing Parents (CDE, eighth edition, 2011) by Donald A. Gordon (Ph.D.) and Jack Arbuthnot (Ph.D.) μεταξύ των άλλων διαβάζουμε και σχολιάζουμε:
Η επίμονη, και μεγάλης έντασης σύγκρουση μεταξύ των γονέων προκαλεί βλάβη στα παιδιά. Όταν οι μεγάλης έντασης συγκρούσεις συνεχίζονται και μετά την διάσταση των γονέων, είναι καλύτερο να μειώσουν οι χωρισμένοι γονείς την μεταξύ τους επικοινωνία κατά το δυνατόν περισσότερο (το ίδιο ακριβώς υποστηρίζει και ο Πρόεδρος Πρωτοδικών κ. Πλαγάκος). Μια τέτοια παθολογική πικρία χρειάζεται επαγγελματική βοήθεια. Βοηθά τους γονείς να ανακατευθύνουν τη ζωή τους με πιο θετικούς τρόπους. Μπορούν να μάθουν να αφήνουν τον θυμό που νιώθουν. Εάν έχει μάλιστα λάβει χώρα ενδοοικογενειακή βία, με την γυναίκα συνήθως να έχει γίνει αντικείμενο ξυλοδαρμού ή θύμα μπούλινγκ και κοινωνικής απομόνωσης από τον πρώην σύζυγό της, πρέπει να ληφθεί υπόψη το σχέδιο γονικής μέριμνας που εστιάζεται στην ασφάλεια. Ο στόχος πρέπει να είναι η παράλληλη γονική μέριμνα με περιορισμένη επικοινωνία. Αναπτύξτε μια μέθοδο για την ασφάλεια κάθε γονέα. Όταν οι γονείς ελέγχουν τη σύγκρουσή τους, δίνουν ένα καλό παράδειγμα στα παιδιά τους, αλλά αυτό στα περισσότερα ζευγάρια με μικρά παιδιά είναι ακατόρθωτο. Αν μειωθούν όμως οι εντάσεις, αυτό θα έχει μακροπρόθεσμα οφέλη για τα παιδιά, ειδικά εκείνα που εκτέθηκαν σε βία.
Η κοινή γονική επιμέλεια μπορεί να περιορίσει την ελευθερία κινήσεων ενός γονέα. Οι γονείς που θέλουν συνεπιμέλεια πρέπει να κάνουν προσωπικές θυσίες και να αποφασίσουν ποια κατάσταση διαβίωσης είναι καλύτερη για το παιδί. Πως όμως θα συνεννοηθούν αφού χώρισαν επειδή ακριβώς δεν μπορούσαν να συνεννοούνται επειδή ο ένας από τους δύο ή και οι δύο προσπαθούσαν να επιβληθούν ο ένας στον άλλον καταπιέζοντας την προσωπικότητά του; Η κοινή γονική επιμέλεια όταν οι γονείς ζουν σε μεγάλη απόσταση είναι πολύ δύσκολη και πρακτικά αδύνατη. Και οι δύο γονείς θα πρέπει να κάνουν ειδικές προσπάθειες. Θα πρέπει να μεγιστοποιήσουν τόσο τη φυσική όσο και τη μη φυσική επαφή.
Θα αισθάνεται πολύ άσχημα ένα παιδί, ανήσυχο, να πηγαίνει μπρος-πίσω ανάμεσα σε δύο σπίτια. Πολλοί γονείς χωρίζουν όταν τα παιδιά είναι βρέφη ή νήπια. Μπορεί να μην έχουν ζήσει ποτέ μαζί. Κάποιος γονέας μπορεί να έχει μικρή εμπειρία γονικής επιμέλειας. Μπορεί να μην έχουν καλές δεξιότητες πάνω σε αυτό. Σε αυτήν την περίπτωση, η κοινή γονική επιμέλεια μπορεί να μην είναι το καλύτερο σχέδιο. Ένα κοινό σχέδιο γονικής επιμέλειας είναι συνήθως καλύτερο για τα παιδιά, αλλά ένας γονέας πρέπει να έχει την κύρια ευθύνη για τη φυσική φροντίδα του παιδιού. Δεν υπάρχει δυστυχώς «ένα μέγεθος που να ταιριάζει σε όλους» όσον αφορά τα σχέδια γονικής μέριμνας.
(Αυτό πρέπει να το λάβει υπόψη η κυβέρνηση που προσπαθεί να τα βάλει όλα σε ένα καλάθι και να επιβάλει υποχρεωτικά και οριζόντια χωρίς δικαστικό έλεγχο την συνεπιμέλεια μεταξύ γονέων που δεν την επιθυμούν από κοινού)
Όταν τα ζευγάρια δεν μπόρεσαν να συνεργαστούν στη διάρκεια του γάμου, πως θα κάνουν παράλληλη γονική επιμέλεια μετά τον χωρισμό;; Συνεπιμέλεια σημαίνει ότι κάθε γονέας θα πρέπει να λαμβάνει αποφάσεις για τα παιδιά μετά από συζήτηση με τον άλλο γονέα. Εάν αυτό συνεχιστεί για κάποιο χρονικό διάστημα, τα παιδιά θα μπουν αναγκαστικά στη μέση. Θα τους ζητηθεί να μεταφέρουν μηνύματα από τον ένα γονέα στον άλλο και θα ερωτηθούν από τον ένα γονέα σχετικά με τον άλλο. Είναι καλύτερο για έναν από τους γονείς να είναι ο γονέας κύριας κατοικίας, για να αποφευχθεί το άγχος του πάνε έλα ανάμεσα σε δύο σπίτια στα παιδιά.
Μερικές φορές ένας γονέας πιστεύει ότι το να έχεις περισσότερο χρόνο με τα παιδιά του, εγγυάται μια καλή σχέση. Η ποσότητα δεν είναι υποκατάστατο της ποιότητας. Μια υψηλής ποιότητας σχέση γονέα-παιδιού δεν συμβαίνει από μόνη της, ή με περισσότερο χρόνο επαφής μεταξύ τους.
Συμπερασματικά:
Τα παιδιά έχουν ανάγκη από σταθερότητα (όχι μπαλάκια μεταξύ δύο σπιτιών) και έλλειψη διαμάχης μεταξύ των γονέων, που δεν μπορεί να μειωθεί αν πρέπει σε καθημερινή βάση να συνεννοούνται για την παραμικρή λεπτομέρεια της ζωής των παιδιών τους δύο άτομα που χώρισαν επειδή μάλωναν διαρκώς.
Εξάλλου με την εμφάνισή της ή την εμφάνισή του, μία ή ένας νέος σύζυγος, δεν θα ήθελε τον προηγούμενο μέσα στα πόδια του διαρκώς σε καθημερινή βάση.
Εκείνοι που χωρίζουν, χώρισαν, πάει και τελείωσε.
Δεν θα πρέπει να μπλέκουμε διά νόμου την καλή επικοινωνία τέκνων, με το διαρκές ανακάτωμα των πρώην συζύγων στις νέες τους ζωές, γιατί το αποτέλεσμα θα είναι νέα διαζύγια.
Πρέπει επομένως η κυβέρνηση να σταματήσει άμεσα το νόμο που ετοιμάζει για υποχρεωτική και οριζόντια χωρίς δικαστικό έλεγχο συνεπιμέλεια τέκνων διότι οι ΕΙΔΙΚΟΙ λένε ότι μόνο στα ήρεμα διαζύγια (κάτω του 10%) είναι δυνατή η συνεννόηση μεταξύ των χωρισμένων και σε σφοδρούς δικαστικούς αγώνες εμπλεκομένων γονέων.
Όσοι από κοινού θέλουν συνεπιμέλεια, μπορούν ούτως ή άλλως να την έχουν και με τον σημερινό νόμο και μάλιστα με ένα απλό ιδιωτικό συμφωνητικό. Όσοι δεν την θέλουν όμως, δεν μπορεί να τους επιβληθεί στην κυριολεξία διά της βίας, διότι τα σπασμένα θα τα πληρώσει το παιδί. Η κυβέρνηση σπέρνει ανέμους και θα θερίσει θύελλες.