Η διά νόμου υποχρεωτική (συν)επιμέλεια τέκνων εγκυμονεί τεράστιους κινδύνους

Με αφορμή την καθυστέρηση του νομοσχεδίου, για την διά νόμου και υποχρεωτικά αποδιδόμενη συνεπιμέλεια, όπως καταλήξαμε να το ονομάζουμε, άρχισαν πάλι να βλέπουν το φως της δημοσιότητας δημοσιεύματα για τα καλά της τυφλά και δια νόμου αποδιδόμενης συνεπιμέλειας τέκνων, με αφορμή ίσως το ότι περιμένουν κάποιοι ότι η μαζική αρχική αντίδραση των συλλόγων γυναικών, γονέων και κηδεμόνων κατακάθισε.

Ας μην γελαστεί κανείς όμως και νομίσει ότι το ενδιαφέρον για το συμφέρον των παιδιών και της κοινωνίας γενικότερα μπορεί να ατονίσει.

Ήδη ο Υπουργός Δικαιοσύνης, από το πάθος του να περάσει το συγκεκριμένο νομοσχέδιο προχώρησε σε απαράδεκτες δηλώσεις λέγοντας ότι: «τα παιδιά που μεγαλώνουν με τη φυσική παρουσία και των δύο φύλων και των δύο γονέων είναι παιδιά με λιγότερα ψυχολογικά προβλήματα, είναι παιδιά με μικρότερες ή καθόλου παρεκκλίσεις, είναι παιδιά που προσαρμόζονται με μεγαλύτερη ευκολία στην σύγχρονη κοινωνία».

Εκτός από αυτό, επικαλέστηκε μάλιστα και επιστημονικές όπως είπε μελέτες περί τούτου, νομίζεις και δεν έχουμε παραθέσει αμέτρητες μελέτες που με σαφήνεια λένε ότι η μη συναινετική συνεπιμέλεια και η διπλή κατοικία, είναι άκρως επιζήμιες για τα παιδιά, ανεξαρτήτως ηλικίας.

Οι δηλώσεις αυτές του Υπουργού άνοιξαν τους ασκούς του Αιόλου εναντίον του, αφού πάμπολλες οργανώσεις ζήτησαν την άμεση παραίτησή του και κατοχύρωση των δικαιωμάτων των μονογονεϊκών οικογενειών, ενώ δεν ήταν λίγα και τα στελέχη των νομικών κύκλων της Ν.Δ. (οι κακές γλώσσες) που είπαν ότι δεν μπορεί ένας μικροβιολόγος να είναι Υπουργός Δικαιοσύνης.

Υπάρχουν αμέτρητα άρθρα με επιστημονικές μελέτες που καταδεικνύουν και αποδεικνύουν ότι η συνεπιμέλεια, απαιτεί αγαστή συνεργασία των γονέων. Αν αυτή δεν υπάρχει, τότε η ψυχική και σωματική υγεία των παιδιών τίθεται σε άμεσο κίνδυνο. Δεν πρέπει όμως να ξεχνούμε, ότι εκτός από τα παιδιά, υπάρχουν και οι γονείς, η ευημερία των οποίων επίσης δεν πρέπει να παραβλέπεται.

Δεν είναι δυνατόν μία γυναίκα κακοποιημένη από τον πρώην σύζυγό της (με οποιαδήποτε μορφή ενδοοικογενειακής βίας) , ή, σπανίως βέβαια και το αντίστροφο ένας κακοποιημένος από την πρώην σύζυγο άνδρας, να υποβάλλεται στο μαρτύριο της διαρκούς επαφής με ένα άτομο, που ήταν το άτομο βασανιστής επί χρόνια, έτσι τυφλά, χωρίς έλεγχο του δικαστηρίου, επειδή το λέει ένας αόριστος και γενικευμένος νόμος. Αυτό διότι η συνεπιμέλεια απαιτεί καθημερινή επαφή των δύο γονέων.

Ειπώθηκε ότι αν υπάρχει προηγούμενο δεδικασμένο ενδοοικογενειακής βίας θα προβλέπεται από το νέο νόμο η μη επαφή των δύο πρώην συζύγων.

Εδώ όμως σαφώς εθελοτυφλούν όσοι τα λένε αυτά, ή δεν έχουν επίγνωση του ότι, ότι ούτε το 1% των περιπτώσεων άσκησης ενδοοικογενειακής βίας δεν καταλήγει στο οικείο αστυνομικό τμήμα, πόσο μάλλον στο δικαστήριο. Η συντριπτικότατη πλειοψηφία των κακοποιημένων γυναικών, δεν απευθύνεται καν στα κέντρα κακοποιημένων γυναικών, πόσο μάλλον στα δικαστήρια.

Η υποχρεωτική συνεπιμέλεια θα επιφέρει εκατοντάδες χιλιάδες δίκες, διαλύοντας το ήδη διαλυμένο πριν τον κορωνοϊό δικαστικό σύστημα, πόσο μάλλον δε τώρα.

Πλην των ανωτέρω, η συντριπτικότατη πλειοψηφία των επιστημόνων παγκόσμια, ξεκαθάρισε ότι η μη συναινετική συνεπιμέλεια είναι καταστροφή και για τα παιδιά και για τους γονείς.

Όσον αφορά την τοποθέτηση του Υπουργού Δικαιοσύνης κ. Τσιάρα, για το ότι τα παιδιά είναι πιο ισορροπημένα όταν μεγαλώνουν και με τους δύο γονείς, θα μπορούσε να ισχύσει (προσωπικά δεν δέχομαι ότι ισχύει) όταν οι γονείς είναι ισορροπημένοι μεταξύ τους. Όταν οι γονείς έχουν πάρει διαζύγιο και περνούν μία οχταετία ή και δεκαετία σε σκληρότατα συνήθως ποινικά και αστικά δικαστήρια, πώς θα συνεννοηθούν για το καλό του παιδιού τους το οποίο εκ των πραγμάτων κάποιος από τους δύο, αν όχι και οι δύο, θα εργαλειοποιήσουν;;;

Καλό λοιπόν θα ήταν να αφήσει το Υπουργείο το συγκεκριμένο νομοσχέδιο στην άκρη και να αναλώσει την ενέργεια και τις ικανότητες τις δικές του και των συνεργατών του, όσον αφορά το αντικείμενο αυτό, στο να πετύχει μέσω κοινωνικών παροχών, μείωση των εντάσεων μεταξύ των χωρισμένων γονέων, για το καλό και των παιδιών και των γονέων.

Δεν είναι λογικό ούτε ηθικό, να επιβάλει το κράτος την επαφή των κακοποιημένων γυναικών (και σπανιώς των ανδρών) με τους κακοποιητές τους, επιβάλλοντας διά νόμου την συνεπιμέλεια, όταν οι γονείς που χωρίζουν υπό ομαλές συνθήκες μπορούν να την ζητήσουν και να την εφαρμόσουν στην πράξη και με το σημερινό νομοθετικό πλαίσιο.