Καμπανάκι για το νόμο της (συν)επιμέλειας, το διπλό φονικό στη Μακρινίτσα

Σοβαρά πρέπει να λάβει το Υπουργείο Δικαιοσύνης, το ότι πάνω από το 90% της ενδοοικογενειακής βίας, μένει αδήλωτη και χωρίς να καταγγελθεί, πόσο μάλλον να βρεθεί και προ αμετάκλητης απόφασης, πράγμα που απαιτεί περίπου έξη ολόκληρα χρόνια στο δυσλειτουργικό σύστημα απόδοσης δικαιοσύνης της χώρας μας.

Με δεδομένο το ότι τα διαζύγια είναι το σύνηθες και όχι η εξαίρεση, πρέπει πράγματι με τη μορφή του επείγοντος να δημιουργηθούν ειδικά οικογενειακά δικαστήρια, που δεν θα ασχολούνται με τις εναπομείνασες “κατινιές” του παρελθόντος, όπως οι αγωγές διαζυγίου, απομεινάρια της εποχής κατά την οποία το διαζύγιο έβγαινε εις βάρος του ενός ή του άλλου.

Αυτό το λέω διότι για να βγει ένα μη συναινετικό διαζύγιο, απαιτείται αγωγή και μετά ίσως και έφεση , Άρειος Πάγος κτλ. Τα διαζύγια πρέπει με συνοπτικές διαδικασίες να εκδίδονται και να αρκεί να το ζητήσει ο ένας εκ των δύο συζύγων με αίτησή του στο Δήμο και όχι να ξεκατινιάζονται στις δικαστικές αίθουσες οι πρώην σύζυγοι. Ακόμη και στις Ισλαμικές χώρες αυτά τα θέματα έχουν λυθεί. Εδώ όχι. Ναι μεν δεν υπάρχει η έννοια του εις βάρος κάποιου εκ των συντρόφων διαζυγίου, αλλά η μεσαιωνική διαδικασία εξακολουθεί να υφίσταται. Ναι μεν ο νόμος λέει ότι για να εκδοθεί το διαζύγιο αρκεί να αποδειχθεί ότι διαταράχθηκε η ομαλή συμβίωση του ζευγαριού, αλλά το ξεκατίνιασμα ξεκατίνιασμα. Εφόσον ο ένας τουλάχιστον εκ των δύο δεν επιθυμεί να ζει με τον άλλο και το δηλώνει, γιατί πρέπει να “πεισθεί” διά αποδείξεων ο δικαστής και να γράψει και πορίσματα;;;;;;

Τα οικογενειακά δικαστήρια λοιπόν είναι απόλυτα αναγκαία αλλά για να προστατεύσουν τα παιδιά και τον ή την σύζυγο που κινδυνεύει από τις πράξεις του άλλου ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΔΙΑΣΤΑΣΗ.

Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν κ. Υπουργέ, οπότε πάρτε πίσω το νομοσχέδιο που ασχολείται με λάθος πράγματα και ασχοληθείτε με την απλοποίηση των πραγμάτων, αποδεσμεύοντας μεγάλο μέρος του προσωπικού που ασχολείται με το ξεκατίνιασμα δύο εχθρών, αντί να ασχολείται με την προστασία παιδιών και συζύγων από τα επικίνδυνα άτομα που έτυχε να κάνει το λάθος κάποιος ή κάποια να τα παντρευτεί.

Τα οικονομικά θέματα για τυχόν κοινά αποκτήματα και η επιμέλεια και οι διατροφές τέκνων, είναι ούτως ή άλλως, θέμα άλλων δικαστηρίων και όχι αυτών που ασχολούνται με τα διαζύγια και το αναδρομικό ξεκατίνιασμα των πρώην συζύγων.

Νομοθετείστε λοιπόν έτσι ώστε να βγαίνει το διαζύγιο ακαριαία με μία δήλωση στο Δήμο, εφόσον το επιθυμεί ένας εκ των δύο συζύγων και βεβαίως καταργείστε επιτέλους το να δικαιούται η σύζυγος, μέρος της περιουσίας που απέκτησε ο σύζυγος κατά την διάρκεια του γάμου, επειδή δήθεν έπλενε πιάτα στο σπίτι όταν ο σύζυγος δούλευε, ή επειδή ήταν δοχείο ηδονής όταν αυτός γύριζε το βράδυ στο σπίτι. Η υποτίμηση της γυναίκας μέσω αυτών των νόμων του παρελθόντος πρέπει να σταματήσει εδώ και τώρα, διότι η γυναίκα στην εποχή μας (καλώς ή κακώς θα το κρίνει η ιστορία) έχει πλέον βγει από το σπίτι και δεν είναι κυρά στην κουζίνα της και δούλα του άντρα της. Το σκεπτικό ίσχυε, όταν οι γυναίκες εξ αιτίας του γάμου έμεναν στο σπίτι για να μεγαλώσουν τα παιδιά και δεν είχαν την ευκαιρία να εργαστούν, αλλά όλοι γνωρίζουμε ότι αυτά δεν ισχύουν πλέον.

Το πρόσφατο νομοσχέδιο Τσιάρα, αντί να ασχοληθεί με αυτά ή και με αυτά, ασχολείται μόνο με το πως τα παιδιά θα ζουν σε δύο σπίτια, μετατρεπόμενα σε τουρίστες όπως πρόσφατα δήλωσε ΚΑΙ η Φώφη Γεννηματά στη Βουλή.